حامد بهداد کمدین را کسی دوست ندارد
حضور حامد بهداد در نقش‌های کمدی نه تنها در گیشه پاسخ خوبی نگرفته، بلکه شاید ادامه حرفه او را به مخاطره بیندازد.
به گزارش اقتصاد ایران، حامد بهداد پس از این که سال گذشته با کمدی «مفت بر» علاقمندان سینمای ایران را حیرت زده کرد، امسال با یک کمدی دیگر آمده است؛ فیلم «عینک قرمز» که در انتهای جدول گیشه قرار گرفته است. با این استقبال ضعیف، شاید این آخرین کمدی حامد بهداد باشد. بازیگری که به نظر می رسد انتخاب مناسبی برای فیلم های کمدی نیست.
شکست‌خورده بزرگ گیشه نوروزی بی‌شک کمدی «عینک قرمز» ساخته حسین مهکام با بازی حامد بهداد است که اصرارش به حضور در نقش‌های کمدی نه‌تنها در گیشه پاسخ خوبی نگرفته، بلکه شاید ادامه حرفه او را به مخاطره بیندازد.
بهداد سال گذشته در کمدی «مفت‌بر» عادل تبریزی بازی کرد و فیلمش با ۲۶میلیارد تومان فروش در جایگاه۱۶ جدول فروش سال۱۴۰۳ قرار گرفت. سال۱۴۰۲ هم بهداد باز در همکاری با عادل تبریزی در کمدی «گیج‌گاه» بازی کرد که فیلمش با ۱۶میلیارد فروش رتبه۱۱ جدول فروش سالانه را به خود اختصاص داد.
صرف‌نظر از اینکه در ۲فیلم تبریزی بازی بهداد مبتنی بر ادا و اطوارهای کلیشه‌ای و فیگورهای کاریکاتوری بود که نتوانست همراهی مخاطب را جلب کند، شکست «عینک قرمز» ثابت میکند که مشکل اصلی کمدی‌های بهداد نه کارگردان است و نه داستان و فیلمنامه، بلکه تماشاگر اساسا بهداد را در نقش‌های کمدی نمی‌پذیرد.
برخلاف جواد عزتی که تماشاگران عام او را هم در نقش‌های کمدی می‌پذیرند و هم در نقش‌های جدی، بهداد با شمایلی که از خودش در طول سال‌های کاری‌اش به وجود آورده، ذهنیتی به تماشاگر داده که اجازه پذیرش او را در نقش‌های کمدی نمی‌دهد. جوان عاصی و زخمی‌ای که همیشه انفجاری عصبانی می‌شود و خودش را به‌شدت بروز می‌دهد در ذهن سینماروهای ایرانی نمی‌تواند مورد خوبی برای ایفای نقش‌های کمدی باشد.
در همین جشنواره سال پیش، بازی بهداد در نقشی درونی و کنترل‌شده‌تر از سایر نقش‌های جدی‌اش در «پیرپسر»، به‌رغم اینکه بهترین بازی‌اش هم نیست، بسیار مورد توجه اهالی رسانه قرار گرفت.
بماند که بهداد اساسا بازیگر پرفروشی نیست و اصرار به استفاده از او در فیلم‌های کمدی که با هدف فروش بالا در گیشه ساخته می‌شوند، جای سؤال دارد.
شاید شکست «عینک قرمز» پایان فعالیت بهداد در ژانر کمدی باشد. از طرف دیگر، اکران ۲فیلم «شوهر ستاره» و احتمالا «پیرپسر» می‌تواند مسیر خروج از جاده کمدی را به او نشان دهد و دوباره او را در جاده کم‌دست‌اندازتر درام‌های اجتماعی قرار دهد.
