خالقان نردبانی به سوی بهشت +فیلم
لد زپلین تنها گروه در تاریخ موسیقی است که هر ۹ آلبوم آن در تاپ تن بیلبورد آمریکا و چارت بریتانیا جای گرفتند در حالی که شش آلبوم در جایگاه نخست قرار گرفتند.
مجید سلطانی/اقتصاد ایران
لد زلپین یک گروه موسیقی راک اهل انگلستان بود که در سال ۱۹۶۸ در لندن تأسیس شد. این گروه از جیمی پیج (گیتاریست گروه)، رابرت پلنت (خوانندهٔ گروه)، جان پل جونز (موسیقی‌دان) جونز (نوازندهٔ گیتار بیس) و جان بونام (نوازندهٔ درامز) تشکیل شده بود. صدای سنگین درام و گیتار، آواز و اشعار ساختارشکن در اولین آثار که ریشه در بلوز داشت و نوآوری بزرگی به حساب می‌آمد، موجب شده تا از آن‌ها به عنوان پیشوای سبک هوی متال و بزرگ‌ترین گروه هارد راک تاریخ یاد شود، هرچند که سبک موسیقی منحصر به فرد آن‌ها، تحت تأثیر سبک‌های گوناگونی از جمله موسیقی فولک قرار داشته‌است.
این گروه که New Yardbirds نام داشت، قراردادی را با آتلانتیک رکوردز امضا کرد که از نظر هنری، آزادی عمل زیادی را به آن‌ها می‌داد. هرچند که گروه به دلیل موسیقی سنگین خود که تا آن زمان بی‌سابقه بود در اوایل نتوانست نظر منتقدان را به خود جلب کند، اما با آلبوم‌هایی مانند لد زپلین (۱۹۶۹)، لد زپلین دو (۱۹۶۹)، لد زپلین سه (۱۹۷۰)، لد زپلین چهار(۱۹۷۱)، خانه‌های مقدس(۱۹۷۳) و فیزیکال گرافیتی، موفقیت‌های تجاری زیادی را کسب کرد. چهارمین آلبوم آن‌ها، ترانه‌ای به نام پلکانی به سوی بهشت دارد که از جمله محبوب‌ترین و تأثیرگذارترین ترانه‌ها در تاریخ موسیقی راک است و به محبوب شدن گروه کمک بسیاری کرد.
پس از اینکه جان بونام، درامر گروه، در سال ۱۹۸۰ در اثر مصرف الکل جان سپرد، گروه منحل شده و به کار خود پایان داد. از آن هنگام تا کنون، اعضای زنده گروه گاهی با هم با همکاری کرده‌اند. موفق‌ترین بازدیدار آن‌ها در سال ۲۰۰۷ در کنسرت بزرگداشت احمد ارتوگان در لندن بود که جیسون بونام، فرزند جان بونام، جای پدرش را در نقش نوازنده درامز گرفت. این کنسرت با ۲۰ میلیون درخواست بلیت پرتقاضاترین کنسرت تاریخ موسیقی لقب گرفت.
گروه لد زپلین به صورت گسترده‌ای به عنوان یکی از موفق‌ترین، نوآورانه‌ترین و تأثیرگذارترین گروه‌های تاریخ شناخته می‌شود. آن‌ها یکی از پرفروش‌ترین گروه‌ها در تاریخ هستند و آثار آن‌ها ۳۰۰ میلیون نسخه در کل دنیا فروش داشته‌است. ۱۱۱٫۵ میلون از فروش آن‌ها دارای گواهی از RIAA است و آن‌ها دومین گروه پرفروش در ایالات متحده هستند. لد زپلین تنها گروه در تاریخ موسیقی است که هر ۹ آلبوم آن در تاپ تن بیلبورد آمریکا و چارت بریتانیا جای گرفتند در حالی که شش آلبوم در جایگاه نخست قرار گرفتند. مجله رولینگ استون آن‌ها را «سنگین‌ترین گروه همهٔ دوران‌ها»، «بزرگ‌ترین گروه دهه ۱۹۷۰ میلادی»، و «یکی از گروه‌های جاودان در تاریخ موسیقی راک» توصیف کرده‌است. آن‌ها در سال ۱۹۹۵ به تالار مشاهیر راک اند رول راه یافتند. در بیوگرافی که توسط موزه در مورد گروه نوشته شده آمده‌است که آن‌ها «تأثیرگذارترین گروه دهه ۱۹۷۰ بودند، مثل بیتلز که در دهه ۱۹۶۰ اینگونه عنوانی را داشت
در دهه ۱۹۷۰ لد زپلین به موفقیت‌های تجاری و منتقدانه جدیدی دست یافت که آن را تبدیل به یکی از تأثیرگذارترین گروه‌های موسیقی آن زمانه کرد و موفقیت‌های پیشین آن‌ها را تحت‌الشعاع قرار داد. اعضای گروه هم شروع به پوشیدن لباس‌های پرنقش و نگار و تجملی کردند و تصویر گروه در میان توده مردم تغییر کرد. لد زپلین از یک جت مسافربری شخصی که یک Boeing 720 بود (با نام مستعار the Starship) استفاده می‌کرد، تمامی بخش‌های هتل‌ها را برای خود اجاره می‌کرد (از جمله Continental Hyatt House در لس آنجلس در فرهنگ عامه تحت عنوان «خانه معرکه» شناخته می‌شود) و تعدادی داستان شایع در مورد هرزگی و خوشگذرانی آن‌ها می‌پیچید. یکی از این داستان‌ها در مورد جان بونام بود که گفته می‌شد یک موتورسیکلت را در یک طبقه اجاره‌ای از ساختمان Riot House می‌رانده‌است، یک داستان دیگر هم در مورد تخریب اتاقی در توکیو هیلتون بود که منجر شد گروه برای همیشه از طرف آن مؤسسه بن شود. هرچند که لد زپلین برای خراب کردن سوییت‌های هتل و پرتاب کردن تلویزیون‌ها به بیرون از پنجره مشهور شده بود، برخی در این باره گفته‌اند که در این داستان‌ها کمی گزافه‌گویی شده‌است. روزنامه‌نگار موسیقی، Chris Welch، خیال می‌کند که «سفرهای لد زپلین حرف و حدیث‌های فراوانی را به بار آورده‌است، اما اینکه آن‌ها به‌طور پیوسته در حال شهوت‌رانی و خرابکاری و نابه سامانی بوده‌اند، یک داستان ساختگی است».
لد زپلین در ۸ نوامبر ۱۹۷۱ چهارمین آلبوم خود را روانه بازار کرد. در پاسخ به واکنش‌هایی که گروه از طرف منتقدان دریافت کرده بود، خصوصاً پس از انتشار آلبوم لد زپلین سه، گروه تصمیم گرفت آلبوم چهارم را به صورت بی‌نام عرضه کند، هرچند که این آلبوم به شکل گسترده‌ای تحت عنوان‌های لد زپلین چهار، بی‌نام، چهار یا به خاطر داشتن چهار نمادی که بر روی آلبوم نقش بسته بود، به نام‌های چهار نماد، زوسو و رونز معروف شد. این آلبوم علاوه بر عدم داشتن یک عنوان، نام گروه بر روی پوستر اصلی آلبوم هم نوشته نشده بود. چرا که گروه می‌خواست ناشناس باشد و خود آلبوم هم به آسانی توسط مطبوعات رده‌بندی نشود. از آلبوم لد زپلین چهار حدود ۳۷ میلیون نسخه به فروش رفت که آن را تبدیل به یکی از پرفروش‌ترین آلبوم‌ها در تاریخ موسیقی کرده‌است و محبوبیت بیش از حد این آلبوم، لد زپلین را به عنوان سوپراستارهای دهه ۱۹۷۰ میلادی مطرح کرد. تا سال ۲۰۰۶، ۲۳ میلیون نسخه از این آلبوم تنها در ایالات متحده به فروش رفته بود. از ترانه «پلکانی به سوی بهشت» که هرگز به صورت تک‌آهنگ منتشر نشد، گاهی به عنوان «خواستنی‌ترین و پرنواخته‌ترین ترانه» در Album-oriented rock یاد می‌شود. گروه پس از انتشار این آلبوم تورهایی را از اواخر ۱۹۷۱ تا اوایل ۱۹۷۳ در بریتانیا، استرالیا، آمریکای شمالی، ژاپن و دوباره بریتانیا برگزار کرد.
آلبوم بعدی لد زپلین، خانه‌های الهی نام داشت که در مارس ۱۹۷۳ منتشر شد. این آلبوم شامل عناصر تجربه‌گرایانه بیشتری بود و گروه بیش از پیش از synthesiserها و mellotron ارکستری استفاده می‌کرد. جلد کم و بیش نقره‌ای رنگ آلبوم که توسط گروه طراحی مقیم لندن به نام Hipgnosis طراحی شده‌است، تصاویری از بچه‌های برهنه را به تصویر می‌کشد که از Giant’s Causeway واقع در ایرلند شمالی بالا می‌روند. هرچند که بچه‌ها از جلو دیده نمی‌شوند، این کاور در زمان خود بحث‌برانگیز بود. همانند آلبوم چهارم گروه، نه نام آلبوم و نه نام گروه بر روی جلد آلبوم چاپ نشد. خانه‌های الهی در صدر جداول در سرتاسر دنیا قرار گرفت و به دنبال کنسرت گروه در سال ۱۹۷۳ در آمریکای شمالی، از نظر تعداد حاضران رکورد شکن شد و به‌طور مکرر تالارها و استودیوها از تماشاگران پر می‌شدند. گروه در Tampa Stadium در فلوریدا، برای ۵۶٬۸۰۰ نفر نواخت که رکورد بیتلز در کنسرت ۱۹۶۵ در Shea Stadium را شکست و $۳۰۹٬۰۰۰ جمع‌آوری شد. از سه نمایش گروه در Madison Square Garden در نیویورک سیتی که بلیت همهٔ آن‌ها به‌طور کامل فروش رفته بود، فیلمبرداری شد تا فیلمی تهیه شود، اما اکران این فیلم تا ۱۹۷۶ به تأخیر افتاد. پیش از آخرین شب کنسرت‌ها، ۱۸۰٬۰۰۰ دلار از پول گروه دزدیده شد.
