تعطیلی شنبه‌ ها به کجا رسید؟

آیا علمای بزرگوار، آنگونه که نسبت به موضوع کم اهمیتی مثل تعطیلی شنبه ها، نگرانی نشان می دهند در مورد مسایل اساسی هم نگرانی دارند؟ آیا گرسنگی و سوء تغذیه ، گرانی و تورم ، بیکاری، فساد جامع، اختلاس توسط برخی مسئولین، فحشاء از روی فقر، تعطیلی کارخانجات، بحران ناتوانی خرید مسکن، افزایش فاجعه بار اجاره خانه ها، پیری جمعیت، حیف و میل کردن منابع ارزشمند کشور، سوء مدیریت، کمبود دارو و خدمات بهداشتی و درمانی، زیان کشاورزان، شکاف ملت و حاکمیت، پارتی بازی، مهاجرت دانشمندان و نخبگان از کشور، عدم شایسته سالاری، بحران آب، کمبود برق، بحران هجوم مهاجران افغانی به کشور، ناتوانی در وصول حق آبه کشور از افغانستان، از دست رفتن محیط زیست، سکوت علما در مقابل رنج و بدبختی مردم، بردگی برای چین و روسیه و تاراج منابع کشور توسط آقازاده ها و غیره زیبنده کشور است؟ آیا علمای عزیز نگران نیستید که قرار است چه مملکتی را به امام زمان (عج) تحویل دهند؟ کشور آباد و آبرومند یا کشور ویران و مخروبه؟ آیا این مسائل مطابق با قانون اساسی است؟ آنقدر که روحانیون بزرگوار، ذهن خود را درگیر مخالفت با تعطیلی شنبه ها کرده اند شنبه ای که به قول حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی، حتی یک آیه یا حدیث موثق مبنی بر تحریم تعطیلی آن وجود ندارد نسبت به سایر مسائل هم دغدغه دارند؟ آیا نمی دانند در حال حاضر کارمندان دولتی مستقر در تهران به دلیل تعطیلی پنجشنبه ها، 52 روز در سال تعطیل هستند و کارمندان شهرستانها از آن محروم می باشند؟ چرا حضرات، این بی عدالتی را می بینند و سکوت می فرمایند؟ چرا با رئیس مجلس، رئیس دولت، دیوان عدالت اداری و سازمان اداری و استخدامی مکاتبه نکردند؟ آیا عدالت جزء اصول مذهب و اصول قانون اساسی کشور نیست؟ شهرستانی ها در 46 سال گذشته نشان داده اند در مقایسه با تهرانی ها، وظایف خود را نسبت به انقلاب و نظام، بهتر عمل کرده اند آیا پاسخ وفاداری شهرستانی ها، تبعیض و بی عدالتی است؟