مجید سلطانی/اقتصاد ایران

گروه Modern Talking در اوایل سال ۱۹۸۳ در برلین غربی شکل گرفت و به‌طور غیرمنتظره‌ای در ابتدای سال ۱۹۸۵ با آهنگ “You’re My Heart, You’re My Soul” محبوبیت یافتند. این آهنگ در ۳۵ کشور، از جمله آلمان (کشور خودشان)، به رتبه‌های برتر جدول‌ها رسید و به مدت شش هفته متوالی در صدر جدول قرار گرفت. این تک‌آهنگ در سراسر جهان هشت میلیون نسخه فروش کرد. پس از آن، با آهنگ دیگری به نام “You Can Win If You Want”، که در میانه سال ۱۹۸۵ منتشر شد و از اولین آلبوم خود به نام The 1st Album بیرون آمد، موفقیت دیگری کسب کردند. این آلبوم در آلمان با فروش بیش از ۵۰۰ هزار نسخه گواهی پلاتین دریافت کرد.

پس از دومین موفقیتشان، Modern Talking تک‌آهنگ “Cheri, Cheri Lady” را منتشر کردند که به سرعت به رتبه اول در آلمان غربی، فنلاند، یونان، اسپانیا، سوئیس، اتریش و نروژ رسید و در کشورهای دیگری همچون دانمارک، بلژیک، سوئد و هلند به رتبه‌های بالای جدول‌ها دست یافت. این آهنگ تنها آهنگ منتشر شده از آلبوم Let’s Talk About Love بود و موفق به کسب گواهی پلاتین در آلمان غربی شد. موفقیت آن‌ها با دو تک‌آهنگ دیگر به نام‌های “Brother Louie” و “Atlantis Is Calling (S.O.S. for Love)” از آلبوم سومشان Ready for Romance ادامه یافت. همچنین، تک‌آهنگ “Geronimo’s Cadillac” از آلبوم چهارمشان In the Middle of Nowhere و “Jet Airliner” از آلبوم پنجمشان Romantic Warriors نیز به رتبه‌های بالای جدول‌ها رسیدند.

به دلیل استقبال کم از آلبوم ششم، بوهن در مصاحبه‌ای در آلمان اعلام کرد که پروژه به پایان رسیده است، در حالی که آندرس در لس آنجلس بود. رابطه این دو نفر پر از مشاجره بود و این مسئله تنها به شدت بیشتر شد. بوهن دلیل اصلی پایان همکاری را همسر آندرس، نورا، عنوان کرد؛ او به شوهرش اجازه نمی‌داد با خبرنگاران زن مصاحبه کند و بارها درخواست تغییرات اساسی در نمایش‌ها، ویدئوها و ضبط‌ها داشت. پس از آخرین تماس تلفنی که پر از انتقادات متقابل بود، آن‌ها بیش از ده سال هیچ تماسی با یکدیگر نداشتند.

خاورمیانه افسرده روح تازه می خواهد

در دوران اولیه فعالیتشان، Modern Talking در اروپا، آسیا، آمریکای جنوبی، خاورمیانه و ایران موفقیت‌های بزرگی به دست آوردند. در بریتانیا، تنها با چهار آهنگ به جدول راه یافتند که بالاترین رتبه مربوط به “Brother Louie” با رتبه چهارم بود. در سال ۱۹۸۵، RCA قراردادی با آن‌ها در آمریکا امضا کرد و اولین آلبومشان را در آنجا منتشر کرد، اما در آمریکا ناشناخته باقی ماندند و هیچ‌گاه به جدول‌های فروش آمریکا راه نیافتند.

نشر این آلبوم زمانی در خاورمیانه به شدت پرطرفدار شد که ایران در جنگ با عراق بود و کویت تنش های خود را داشت و جنگ تحمیلی فشارهای زیادی از نظر روانی و مالی بر خاورمیانه وارد کرده بود. مدرن تاکینگ با حضورش توانست روح تازه ای را به بدن کم رمق خاورمیانه دمید.

Modern Talking از سال ۱۹۸۵ تا ۱۹۸۷، هر سال دو آلبوم منتشر کردند و تک‌آهنگ‌هایشان را در تلویزیون‌های اروپا تبلیغ می‌کردند و در نهایت ۶۵ میلیون نسخه در عرض سه سال فروختند.

نکته جالب این است که Modern Talking یکی از اولین گروه‌های بلوک غرب بود که فروش آلبوم‌هایشان در اتحاد جماهیر شوروی اجازه پیدا کرد. پس از چهار دهه سانسور جنگ سرد و محدودیت‌های وارداتی، اصلاحات گورباچف در شوروی در سال ۱۹۸۶ درهای این کشور را به روی گروه‌های غربی از جمله Modern Talking باز کرد و باعث شد آن‌ها در اروپای شرقی طرفداران زیادی پیدا کنند.

حیات دوباره روح موسیقی

در اوایل سال ۱۹۹۸، دو نفر Modern Talking دوباره به هم پیوستند و در ماه مارس در برنامه تلویزیونی آلمانی Wetten, dass به اجرا پرداختند. آن‌ها نسخه ریمیکس شده‌ای از تک‌آهنگ ۱۹۸۴ خود “You’re My Heart, You’re My Soul” را منتشر کردند که در آن Eric Singleton به عنوان خواننده رپ حضور داشت. اولین آلبوم بازگشت آن‌ها به نام Back for Good که شامل چهار آهنگ جدید و تمام آهنگ‌های قدیمی با تکنیک‌های به‌روز شده بود، در ۱۵ کشور به رتبه اول جدول‌ها رسید و در آلمان به مدت پنج هفته متوالی در صدر جدول باقی ماند. این آلبوم تنها در اروپا سه میلیون نسخه فروش داشت. در همان سال، این دو نفر جایزه Best Selling German Band را در World Music Awards دریافت کردند.

آلبوم بعدی آن‌ها، Alone، نیز به سرعت به رتبه اول جدول‌های آلمان رسید و در سایر کشورها هم موفق بود؛ تنها در اروپا بیش از یک میلیون نسخه فروش کرد.

بوهن و آندرس همچون دهه ۱۹۸۰، از هر آلبوم دو تک‌آهنگ منتشر کردند. پس از آن، مجموعه‌ای از تک‌آهنگ‌ها و چهار آلبوم دیگر به نام‌های Year of the Dragon، America، Victory و Universe منتشر شد. در سال ۲۰۰۳، پس از کسب بیش از ۴۰۰ جایزه طلا و پلاتین در سراسر جهان، بوهن و آندرس دوباره از هم جدا شدند، درست پیش از انتشار یک مجموعه بهترین آهنگ‌ها. گفته می‌شود که این جدایی دوم به دلیل تصویری منفی بود که بوهن از آندرس در زندگینامه خود که در ۴ اکتبر ۲۰۰۳ منتشر شد، ارائه داده بود.

در این دوره جدایی، بوهن مشغول برنامه Deutschland sucht den Superstar (DSDS)، نسخه آلمانی برنامه Pop Idol بریتانیا بود. مجموعه‌ای که در سال ۲۰۰۳ به نام The Final Album منتشر شد، شامل تمام تک‌آهنگ‌های این دو نفره بود. Thomas Anders بلافاصله پس از پایان Modern Talking، فعالیت انفرادی خود را دوباره آغاز کرد، در حالی که بوهن بیشتر وقت خود را به پرورش استعدادهای جدید، به ویژه آن‌هایی که در برنامه DSDS کشف شده بودند، اختصاص داد.

آقایان امروز کجا هستند

در سال ۲۰۰۶، دیتر بوهن پیامی مخفی در آهنگ “Bizarre Bizarre” خود قرار داد که وقتی به صورت معکوس پخش می‌شد، آشکار می‌کرد: “هرگز پایانی برای Modern Talking وجود نخواهد داشت.” و اضافه کرد: “منظورم این است که موسیقی Modern Talking برای همیشه زنده خواهد ماند.” توماس آندرس نیز آهنگ‌های Modern Talking را در رپرتوار خود نگه داشت و آهنگ‌هایی با سبک مشابه برای آلبوم‌های انفرادی خود تولید کرد، از جمله آهنگ “Independent Girl”. در سال ۲۰۰۶، آندرس آلبومی به نام Songs Forever منتشر کرد که شامل نسخه‌های سوینگ و جاز آهنگ‌های محبوب، از جمله اولین موفقیت Modern Talking بود.

بوهن دو کتاب زندگینامه درباره تاریخ Modern Talking از دیدگاه خودش نوشت. اولین کتاب او یک میلیون نسخه در آلمان فروخت. پس از آن بوهن به مدت یک سال از چشم عموم کناره‌گیری کرد تا اینکه در سال ۲۰۰۶ ابراز پشیمانی کرد که کتاب دوم را منتشر کرده است. آندرس تنها فردی نبود که از بوهن شکایت کرد و خواستار تغییر بخش‌هایی از کتاب شد؛ فرانک فاریان نیز از مطالب کتاب بوهن خشمگین شد و کتابی منتشر کرد که در آن سعی داشت بوهن را به عنوان یک فریبکار معرفی کند.

کتاب اول بوهن مبنای یک فیلم کمدی انیمیشن به نام Dieter: Der Film شد. موسیقی متن این فیلم شامل یک آهنگ جدید از Modern Talking به نام “Shooting Star” بود که با استفاده از قطعات ضبط‌شده‌ای از آلبوم Year of the Dragon ساخته شده بود.

منتقدان موسیقی چندان علاقه‌ای به Modern Talking نداشتند و نقدهای ضعیفی به موسیقی و اجراهای این گروه دادند. اگرچه به جذابیت و تولید حرفه‌ای آهنگ‌ها اذعان می‌کردند، اما از کمبود اصالت انتقاد می‌کردند، به ویژه نمایندگان بریتانیایی این ژانرها مانند Pet Shop Boys و Erasure. یکی از مهم‌ترین نقدها به “یکنواختی” بسیاری از آهنگ‌های آن‌ها بود، چیزی که خود بوهن نیز در مصاحبه‌ای با Der Spiegel در سال ۱۹۸۹ تأیید کرد:

“من به هیچ وجه انکار نمی‌کنم که تمام آهنگ‌های Modern Talking صدای بسیار، بسیار مشابهی دارند. ما همیشه آن آهنگ‌هایی را از آلبوم‌های خود به عنوان تک‌آهنگ انتخاب کرده‌ایم که شبیه‌ترین صدا را به آخرین آهنگ دارند.”